O lobishome de Cervantes

Cervantes (Lugo)

Moraba —¡ha¡ xa ben tempo!— nunha aldea das montañas de Cervantes un home xoto de carácter, que se enrabechaba por calquera cousa e estocaba que poñía medo.

Este home tiña un fillo que era xa un mozallón, bo rapaz, amigo das nenas e das romaxes e festas, aínda que non lle viraba as costas ó traballo. Dicía el que "cada cousa a seu tempo", e de acordo con tal dito, así facía.

Mais o pai quería te-lo decote turrando do legón e non lle pracía que o mozo se divertira, porque as xoldas gastaban as forzas que comprían para o traballo. Un día rifaron pai e fillo por mor de que o rapaz quería ir á festa de Pedrafita e o pai teimaba en que fose facer unha queimada.

— Nun día de festa non se traballa, que é pecado —dicía o mozo—; e a queimada se non se fa¡ un día faise outro; mais, a festa, pasado o seu día pasou a romaría, e a festa perdeuse.

— 0 que non se fa¡ é ir de gamberna cando ha¡ un labor que atender.

Ningún dos dous quería caudecer. Ó cabo o pai alporizouse e berrou:

— ¡Pois vaite á festa, e como vas atrás das mozas, así permita Deus que andes atrás das lobas!

¡Nunca tal dixera!

Unha noite o rapaz acordou na cama; sentíase desacougado, non tiña parada, e rematou pondo os calzóns e saíndo á eira. Unha forza estraña empurrábao cara ó monte e botouse a camiñar pola encosta arriba. Chegou a un lameiro e envorcallouse na herba humedecida polo orballo da noite. ¿Por que facía aquelo? Non o sabía. Mais, aconteceu que cando tentou de se erguer, non puido; estaba a catro pés, e a catro pés botou a correr cara ó cumeiro do monte, ouveando coma un lobo, e atrás das lobas andou coma can adoecido.

Na aldea falouse moito da desaparición do mozo. Falouse tamén dun lobo arnal que xa tiña esgolado moitos años e deixara mortos algúns carneiros.

0 pai do rapaz desaparecido comezou a cismar no caso; lembrouse da súa maldición e estarreceuse, ¿E serái aquel lobo o seu fillo?

Entón fo¡ ver unha velliña moi vella que disque era meiga e contoulle a cousa.

—¡A¡, home a maldición do pai é o máis malo que poida haber para un fillo! —díxolle a vella—. Un pai non debe maldicir o seu mesmo sangue. Mais, se el é, haiche un remedio para voltalo á vida dos humanos. Non é cousa doada, pois pódeselle causar a morte, ou el mesmo pódete matarte, porque como fera que é perdeu todo o sentido dos homes.

—¿E que hei facer, daquela?

— Va¡ se podes facerlle sangue; mais que non sexa cousa de morte, nin sequera de aleixamento ou mancadura; porque se lle fixeres moito mal, ese mal quedaríalle ó recobrar o seu ser.

Saíu caviloso o vello de casa da meiga, e moito cavilou de volta para a súa casa en como había facer. Mais, aínda que se vira en perigo de morte, mellor quería morrer que saber o seu fillo perdido daquela maneira.

Á noite seguinte decidiu ir en procura do lobo. Non quixo levar a carabina porque era de moito perigo. Armouse nada máis dun coitelo; mais portou consigo un rexelo, e atouno ó pé dunha toxeira onde el se agachou entre unhas uces co coitelo na man.

Á media noite viu como o rexelo se estarrecía alporizado e osmou que o lobo se achegaba. Despois sentiu un lixeiro peto, como dalgunha cousa que tombaba, poida que o chouto do lobo para trabar no carneiro; un espernexar do animal... Paseniñamente, caladiñamente, achegouse... ¡Alí estaba o lobo! Chantaba os dentes nas carnes moles do rexelo sen se decatar da súa presencia.

Como temendo ferir de máis, espetoulle no lombo a punta do coitelo que ceibou axiña no chan. 0 lobo revirouse arregañando os dentes. 0 home botoulle os brazos ó pescozo, chamándolle: ¡Fillo, fillo! e pedíndolle perdón, salaiando.

Daquela o pelexo do lobo comezouse a abrir pola ferida, e coma se for un folecho foise desprendendo do corpo. Unha sacudidela, un envorcallerse entre as uces e toxos, e o rapaz, ¡o seu fillo!, que recobraba o ser, esmaiolado, mais tal como el era antes de maldici-lo.

CARRÉ ALVARELLOS, Leandro. As lendas tradizonaes galegas, Museu de Etnografía e História, Junta Distrital do Porto, Porto, Portugal